Βασίλειος Τσιαβαλιάρης: Ο πρώτος νεκρός του Ελληνοϊταλικού Πολέμου

Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης ήταν ο πρώτος νεκρός του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Στρατιώτης της πρώτης γραμμής σκοτώθηκε από θραύσμα όλμου λίγα λεπτά μετά την εκδήλωση της Ιταλικής επίθεσης. Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης ήταν ο πρώτος νεκρός του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Στρατιώτης της πρώτης γραμμής σκοτώθηκε από θραύσμα όλμου λίγα λεπτά μετά την εκδήλωση της Ιταλικής επίθεσης.

Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης, γιος του Γιάννη και της Αγόρως, το τέταρτο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας, γεννήθηκε το 1912 στην Πιαλεία Τρικάλων, ένα χωριό στις παρυφές του Κόζιακα. Όσοι τον γνώρισαν, τον θυμούνται ως ένα παιδί πολύ εργατικό, υπόδειγμα υπομονής, ήθους και καλοσύνης, που ανατράφηκε με λιγοστά υλικά αγαθά, αλλά με τις πατροπαράδοτες ελληνοχριστιανικές αξίες. Υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού από τον Σεπτέμβριο του 1933 έως το Νοέμβριο του 1934 και μετά την απόλυσή του επέστρεψε στο χωριό του, όπου δημιούργησε την δική του οικογένεια. Με την σύζυγό του Ελένη απέκτησε τρία παιδιά, τον Νικόλαο, τον Γεώργιο και την Αλεξάνδρα. Στις 22 Ιουλίου 1940, κλήθηκε και πάλι στα όπλα στο πλαίσιο της περιορισμένης έκτασης επιστράτευσης, που διέταξε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, επειδή η φασιστική Ιταλία είχε εισέλθει στο Πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας και ενόψει της διαφαινόμενης επίθεσης κατά της χώρας μας. Κατετάγη στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού, και από εκεί στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού για να πάρει στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1940 θέση στο Επταχώρι στην πρώτη γραμμή. Παραμονές της Ιταλικής επίθεσης υπηρετούσε στο Απόσπασμα Πίνδου υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη. Η στρατιωτική αυτή μονάδα, που ήταν συγκροτημένη από Τρικαλινούς και Καρδιτσιώτες φαντάρους, είχε πάρει αμυντική διάταξη στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ο Τσιαβαλιάρης, μαζί με άλλους συμπατριώτες του, ανέλαβαν να υπερασπιστούν το 21ο φυλάκιο των Ελληνοαλβανικών Συνόρων στο ύψωμα Γκόλιο κοντά στην Πυρσόγιαννη. Στις 5.30 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 εκδηλώθηκε η Ιταλική επίθεση, μισή ώρα πριν από την λήξη του τελεσιγράφου προς τον Μεταξά. Το ιταλικό πυροβολικό άρχισε να βάλει και το πεζικό πέρασε στην ελληνική πλευρά. Το φυλάκιο, που υπεράσπιζε ήταν ένας από τους πρώτους στόχους του εχθρού. Εκεί στο χαράκωμα με το οπλοπολυβόλο στο χέρι ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης, έπεσε νεκρός από θραύσμα όλμου. Σύμφωνα με μαρτυρίες συμπολεμιστών του καθώς ξεψυχούσε πρόλαβε να ψελίσει «Πάν’ τα παιδούλια μ’». Ήταν ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης που θυσιάστηκε για την πατρίδα στο έπος του 40. Το πανεπιστήμιο Αθηνών, 60 χρόνια μετά, το 2000 έστησε τον ανδριάντα του στη γενέτειρά του, την Πιαλεία Τρικάλων, και κάθε χρόνο γίνεται τοπική γιορτή προς τιμήν του, τα «Τσιαβαλιάρεια», στην οποία, παράλληλα, τιμώνται και όλοι όσοι πολέμησαν στο έπος του 40. Πηγή: .sansimera.gr/

Κώστας Χατζηχρήστος Έλληνας Ηθοποιός 1921-2001

Ήταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας, η οποία εγκαταστάθηκε στο Παγκράτι. Φοίτησε αρχικά στη Στρατιωτική Σχολή της Σύρου και τελείωσε τις σπουδές του στην Καβάλα. Εργάστηκε σε βαριετέ στο θέατρο "Μισούρι" του Πειραιά και στο θίασο της Νίτσας Γαϊτανάκη όπου έπαιξε στο "Στραβόξυλο" του Ψαθά. Από το 1945 έως το 1948 δούλεψε με το θίασο οπερέτας του Παρασκευά Οικονόμου και εμφανίστηκε στα βαριετέ "Πεύκα" με τον Γ. Οικονομίδη και "Όασις" με τον Μ. Τραϊφόρο. Την περίοδο 1949-50 συμμετείχε στο μουσικό θίασο Κούλας Νικολαΐδου στο θέατρο "Βερντέν" της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Στο «Βερντέν» ο Χατζηχρήστος θα κάνει και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο ρόλο του βλάχου Θύμιου, ένα ρόλο που εμπνεύστηκε ο αδελφός της συζύγου του, ο Κώστας Νικολαΐδης, της συγγραφικής τριάδας Νικολαΐδη - Ελευθερίου - Λυμπερόπουλου. Από το 1953 έως το 1955 συνεργάζεται με την Καίτη Ντιριντάουα και τον Κούλη Στολίγκα. Το 1955, όταν ο θίασος ανεβάζει στο "Περοκέ" την επιθεώρηση "Κόκα-κόλα" των Γιαλαμά - Θίσβιου - Πρετεντέρη, πλέκεται και το ειδύλλιό του με την Ντιριντάουα. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν μία κόρη. Ο γάμος τους έλαβε τέλος το 1975 και η Καίτη Οικονόμου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Ντιριντάουα, πέθανε το Φεβρουάριο του 1996.

Στον κινηματογράφο, ο Χατζηχρήστος πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με την ταινία "Ο Πύργος των ιπποτών" των Γ. Ασημακόπουλου - Ν. Τσιφόρου. Σημείωσε τεράστια επιτυχία και στο θέατρο. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα του ήταν ο "Ανθρωπος που γύρισε από τα πιάτα", που πρωτανέβηκε το χειμώνα του 1968-69 με συνθιασάρχες την Α. Φόνσου και τον Δ. Παπαγιαννόπουλο. Υπήρξε παραγωγός τριών ταινιών και σκηνοθέτης οκτώ. Η πορεία του στο θέατρο συνεχίστηκε απρόσκοπτη μέχρι το 1983. Μετά από μακρά περίοδο απουσίας επέστρεψε την περίοδο 1994-95, παίζοντας στο δικό του χώρο (το "Θέατρο Χατζηχρήστου" στη στοά Πανεπιστημίου & Ιπποκράτους) την επιθεώρηση "Δεν ήξερες, δε ρώταγες" και την επόμενη χρονιά σε συνεργασία με τον Γ. Πάντζα το έργο του Κ. Παπαπέτρου "Τρελάθηκα και σώθηκα".

Η δύσκολη περίοδος της ζωής του άρχισε όταν έχασε ξαφνικά την Ελένη Πανταζή, την τέταρτη γυναίκα του, μόλις στα 42 της χρόνια. Υπέφερε από οικονομικά προβλήματα, ενώ τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο. Πέθανε από πνευμονική λοίμωξη στις 3 Οκτωβρίου 2001. Πηγή:el.wikipedia.org/ Επιλογή Φώτο : MN

Στέλλα Γκρέκα 1922-

ΗΣτέλλα Γκρέκα υπήρξε για ένα μικρό διάστημα η αγαπημένη τραγουδίστρια των Αστικών κέντρων και η απόλυτη ερμηνεύτρια των ελαφρών τραγουδιών. Με την απολυτότητα που διακρίνει την Ελληνική κοινωνία, ηΣτέλλα Γκρέκα τοποθετήθηκε μαζί με άλλες μεγάλες φωνές στα αρχεία της Ελληνικής μουσικής. ΗΣτέλλα Γκρέκα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας άδικης αντιμετώπισης, τόσο από τις δισκογραφικές εταιρίες όσο και από το Ελληνικό μουσικόφιλο κοινό. “Ραγισμένες καρδιές” (1945) με την Στέλλα Γκρέκα, πρώτη σύζυγο του Ορέστη Λάσκου. Η εξαιρετικά όμορφη τραγουδιστρία ονομάζεται στην πραγματικότητα Στυλιανή Λαγκαδά. Γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Απριλίου 1922. Εμφανίστηκε νεαρή στην μουσική σκηνή της πρωτεύουσας και υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο ‘Στέλλα Γκρέκα‘. Παντρεύτηκε τον γνωστό σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκο (1908-1992), ο οποίος και εμπνεύστηκε και το όνομα με το οποίο έγινε γνωστή. Κατά την περίοδο του γάμου τους, ηΣτέλλα Γκρέκα ηχογράφησε μια σειρά από επιτυχίες γνωστών δημιουργών όπως τα ‘Πάμε στο Άγνωστο’, ‘Χθες το βράδυ’, ‘Γύρισε’, ‘Τι κι αν χαθείς’, ‘Το τραγούδι της Μαρίνας’. Αρνείται να δισκογραφήσει κάποια κομμάτια για τα οποία η μουσική μοίρα επεφύλαξε την καλύτερη τύχη. Το ένα είναι το ‘δύο πράσινα μάτια’, του 1945, καθώς βρήκε σαχλούς τους στίχους του στιχουργού Κώστα Κιούση-κάτι που πολύ μετάνιωσε, όπως δήλωσε στον Πάνο Μαυραγάνη, τέως αξιωματούχο του Πολεμικού Ναυτικού και νυν συλλέκτη του τραγουδιστικού παρελθόντος μας- και το ‘λίγες καρδιές αγαπούνε’, το 1946, το οποίο ο δημιουργός του Μ.Σουγιούλ πρότεινε στον άγνωστο τότε Τώνη Μαρούδα, και του χάρισε την πρώτη του επιτυχία. Η δισκογραφική της παρουσία περιορίστηκε στα έτη 1946-1948, τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, τα χρόνια του εμφυλίου. Ο σκηνοθέτης άνδρας της την πείθει να εμφανιστεί στην ταινία του ‘Ραγισμένες καρδιές’ (1945). Ο σκηνοθέτης, που εμφανιζόταν σε μια σκηνή του έργου ως οδηγός αυτοκινήτου, αποκήρυξε το δημιούργημα του ως την μεγαλύτερη του αποτυχία. ΗΣτέλλα Γκρέκα συνεχίζει την κινηματογραφική της καριέρα με μια μόνο ακόμη ταινία,την ‘Μαρίνα‘, όπου αναλαμβάνει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία, σε σενάριο Α.Σακελλάριου-Χ.Γιαννακόπουλου και σκηνοθεσία Α.Σακελλάριου, ήταν μια παραγωγή του Φιλιποίμονα Φίνου και προβλήθηκε το Μάρτιο του 1947. ΗΣτέλλα Γκρέκα είχε στο πλάι της τον Δημήτρη Μυράτ και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, σε ένα μελόδραμα όπου υποδυόταν μια νεαρή νησιωτοπούλα που καταλήγει σε ένα φθηνό καμπαρέ της Αθήνας ως τραγουδίστρια. Στο τέλος φυσικά τη σώζει ένας νέος. Ένα απλό ρομάντσο, λοιπόν, που ήταν μεγάλη επιτυχία, λόγω της καλής σκηνοθεσίας του Σακελλάριου και των τραγουδιών που ερμηνεύει η Γκρέκα. ΗΣτέλλα Γκρέκα όμως είχε ήδη αποτύχει στο γάμο της με τον Λάσκο. Άνθρωπος διακριτικός η Γκρέκα αποσύρεται στην ακμή της καριέρας. Ήδη από το φθινόπωρο του 1947 ζει στην Αμερική. Θα επιστρέψει στην Ελλάδα το 1970, για να ηχογραφήσει δύο δίσκους με τη EMI, το ‘ηΣτέλλα Γκρέκα τραγουδάει Χρήστο Χαιρόπουλο’ (1975), και το ‘Η Στέλλα Γκρέκα τραγουδάει Αττίκ’. Λίγο νωρίτερα η ίδια εταιρεία θα συλλέξει όλα εκείνα τα τραγούδια που η ερμηνεύτρια ηχογράφησε κατά τη διετή καριέρα της και θα τα κυκλοφορήσει σε ένα δίσκο με τον απλό τίτλο ‘Στέλλα Γκρέκα‘. Θα παραχωρήσει δύο συνεντεύξεις στον Γιώργο Παπαστεφάνου, μια το 1973,΄κατά τη διάρκεια διακοπών της στην Ελλάδα και το 1985. Ο ίδιος δημοσιογράφος θα επιμεληθεί και μια συλλογή από παλιές ηχογραφήσεις της τραγουδίστριας στην Αμερική, ο οποίος θα κυκλοφορήσει από την LYRA το 1990 με τον τίτλο ‘Τα τραγούδια της Αμερικής.’ Ύστερα σιωπή. ΗΣτέλλα Γκρέκα αποσύρεται ξανά. Ζεί πλέον μόνιμα στην Εκάλη. Στέλλα Γκρέκα: Φιλμογραφία Πηγή:ellinikoskinimatografos.gr/

Η Αποστασία των Ραγιάδων

Ο πατριάρχης Καλλίνικος περιγράφει γεγονότα και καταστάσεις λίγο πριν το ʼ21

Τον καιρό, που ο Ρήγας (βλ. Πώς το εθνικό αντικατέστησε το πραγματικό) ήταν έφηβος, η κατάσταση στη Θεσσαλία ήταν πολύ ανώμαλη. Τα ορλωφικά είχαν εξαγριώσει τους οθωμανούς και στα Τρίκαλα και τη Λάρισα έγιναν σφαγές και όταν κινητοποιήθηκε ο τουρκικός στρατός, γιά να κτυπήσει τους μοραΐτες και όταν γύρισαν οι αρβανίτες από τον Μοριά και σχημάτισαν ληστοσυμμορίες. Ο Καλλίνικος, ο πρώην πατριάρχης, που ιδιώτευε στα χρόνια αυτά στην πατρίδα του, τη Ζαγορά, έγραφε στο ημερολόγιό του: «Πόλεμος φρικιώδης (1769)... και φόβος των εις Ελλάδα και Θεσσαλία πιστών μέγας και κίνδυνος...». Γιά τις ληστοσυμμορίες και τα δεινά των χριστιανών έγραψε πάλι ο Καλλίνικος: «1771... Αποστασία (των ραγιάδων) και αιφνίδιος έφοδος τού Βασιλέως (=σουλτάνου) κατά των αποστατών, ους ξίφεσιν εθέρισε και φόνω μαχαίρας τεθανάτωκε. Εν Ελλάδι και Θεσσαλία αλβανών έφοδος, αρπαγή και αιχμαλωσία... Καταδυναστεία υπηκόου (ραγιάδων) και φυγή πολλών...». (Χειρόγραφο, «Βιβλιοθήκη Ζαγοράς», Γ. Κορδάτου: «Μεγάλη Ιστορία τής Ελλάδας», έκδ. «20ός αιώνας», τόμ. ΙΧ, σελ. 323). Το ʼ21 δέν έγινε «γιά τού Χριστού την πίστιν την αγίαν και τής πατρίδος την ελευθερίαν». Δέν υπήρχαν ούτε εθνικά ούτε θρησκευτικά κίνητρα, όπως κατά κόρον προπαγανδίζεται από σύσσωμη τη Ρωμιοσύνη από τη δημιουργία τού κράτους και εντεύθεν. Ούτε επίσης, κοινωνικά / ταξικά, όπως υποστηρίχθηκε αργότερα από ορισμένους αριστερίζοντες θεωρητικούς. Μοναδικός στόχος των εξεγερμένων ήταν οι περιουσίες (χωράφια, χρυσαφικά κ.λπ.) των μουσουλμανικών οικογενειών τής Πελοποννήσου. Η λέξη «αποστασία» γιά την περιγραφή των γεγονότων τού ΄21 δέν είναι εφεύρεση τής «Ελεύθερης Έρευνας». Πολλοί συγγραφείς τής εποχής χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη λέξη, γιά να περιγράψουν τή συμπεριφορά των ρωμιών ραγιάδων εκείνη την εποχή. «Το κίνημα τής πατρίδος μας ενομίσθη και ονομάζεται αποστασία», έγραφε στις 29 Αυγούστου 1821, στον Μαυροκορδάτο ο μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας, Ιγνάτιος. (Εμμ. Πρωτοψάλτη: «Ιγνάτιος μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας 1766-1828, «Μνημεία τής ελληνικής ιστορίας», τ. 4.2, Αθήνα, 1961). Αποστασία χαρακτήριζε το 1821 και ο Αμβρόσιος Φραντζής. («Επιτομή τής ιστορίας τής αναγεννηθείσης Ελλάδος αρχομένη από τού έτους 1715 και λήγουσα το 1835», έκδ. «Εκ τής τυπογραφίας η Βιτώρια τού Κων. Καστόρχη και συντροφίας», Αθήνα, 1839, τόμ. Α΄, σελ. ε΄, ζ΄, ια΄, μδ΄ κ.α.). Τα περί δήθεν «εθνικής επανάστασης των ελλήνων» ανάγονται στη σφαίρα των εθνικοθρησκευτικών φαντασιώσεων και μύθων, οι οποίοι πλάστηκαν με τη δημιουργία τού νέου κράτους μερικά χρόνια αργότερα. Πηγή:freeinquiry.gr/

Αφιέρωμα :Γνωστότερος ως Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ήρωας της Ελληνικές Επανάστασης.

Νικήτας Σταματελόπουλος (1782 – 1849) Ήρωας του '21, γνωστός τοις πάσι με το προσωνύμιο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. Γεννήθηκε το 1782 στο χωριό Τουρκολέκα Μεγαλόπολης και ήταν γιος του κλέφτη Σταματέλου Τουρκολέκα και της Σοφίας Καρούτσου, αδελφής της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Κατά μία άλλη εκδοχή, γεννήθηκε το 1784 στο χωριό Νέδουσα Μεσσηνίας. Σε ηλικία 11 χρονών βγήκε στο κλαρί με την ομάδα του πατέρα του και στη συνέχεια εντάχθηκε στο σώμα του πρωτοκλέφτη Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη, του οποίου αργότερα παντρεύτηκε την κόρη Αγγελίνα.

Η ανδρεία και τα σωματικά του προσόντα τον οδήγησαν το 1805 στη ρωσοκρατούμενη τότε Ζάκυνθο. Εκεί εντάχθηκε στο ρωσικό τάγμα, που πολέμησε τον Ναπολέοντα στην Ιταλία. Αργότερα, επέστρεψε στη Ζάκυνθο για να υπηρετήσει αυτή τη φορά τους Γάλλους, που είχαν καταλάβει το νησί. Στις 18 Οκτωβρίου 1818, ενώ βρισκόταν στην Καλαμάτα, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Με τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Παπαφλέσσα συνέβαλε στην προετοιμασία του Εθνικού Ξεσηκωμού και στις 23 Μαρτίου 1821 μπήκε στην Καλαμάτα μαζί με τους άλλους στρατιωτικούς αρχηγούς. Από την αρχή ενστερνίσθηκε το στρατηγικό σχέδιο του Κολοκοτρώνη για την κατάληψη της Τριπολιτσάς και πήρε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις για την κατάληψη του διοικητικού κέντρο των Οθωμανών στην Πελοπόννησο. Διακρίθηκε στη Μάχη του Βαλτετσίου (12 Μαΐου 1821), ενώ αποφασιστική ήταν η συμβολή του στη Μάχη των Δολιανών (18 Μαΐου 1821), όπου ανέδειξε στο έπακρο τις στρατιωτικές του ικανότητες. Επικεφαλής μόλις 600 ανδρών κατανίκησε τον στρατό του Κεχαγιάμπεη που ανήρχετο σε 6.000 άνδρες και σχεδόν τον αποδεκάτισε. Γι' αυτόν τον πραγματικό του άθλο, οι συμπολεμιστές του τον ονόμασαν «Τουρκοφάγο». Μέχρι το τέλος του Αγώνα ο Νικηταράς ήταν στην πρώτη γραμμή, πολεμώντας είτε στην Πελοπόννησο είτε στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα, όπου συνεργάστηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Γεώργιο Καραΐσκάκη. Πήρε μέρος στην Άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821) και ήταν από τους λίγους αρχηγούς που αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διανομή των λαφύρων. Διακρίθηκε στη Μάχη του Αγιονορίου (26-28 Ιουλίου 1822), που αποτελείωσε τη στρατιά του Δράμαλη δύο μέρες μετά τη Μάχη στα Δερβανάκια. Η ανιδιοτέλεια του ανδρός φάνηκε για μία ακόμη φορά, όταν από το πλήθος των λαφύρων της μάχης πείστηκε να δεχθεί ένα πανάκριβο σπαθί, το οποίο αργότερα προσέφερε στον έρανο για την ενίσχυση του Μεσολογγίου. Κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου τάχθηκε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, αλλά φρόντισε πάντα να επιδιώκει τον συμβιβασμό και τη συνεννόηση. Μετά την Απελευθέρωση τάχθηκε στο πλευρό του Καποδίστρια κι έγινε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κυβερνήτη. Πήρε μέρος στην Δ' Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829), ως πληρεξούσιος του Λεονταρίου. Επί Όθωνος περιέπεσε σε δυσμένεια, επειδή υποστήριζε το αντιπολιτευόμενο Ρωσικό Κόμμα. Προφυλακίστηκε το 1839 ως αρχηγός συνωμοτικής ομάδας, αλλά στη δίκη του (11 Σεπτεμβρίου 1840), αθωώθηκε ελλείψει στοιχείων. Εντούτοις, η κράτησή του παρατάθηκε με αποτέλεσμα να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη η υγεία του και σχεδόν να τυφλωθεί. Αποφυλακίστηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1841 και αποτραβήχτηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά. Μετά την εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστρατήγου και έλαβε μία τιμητική σύνταξη, η οποία ήταν ο μόνος πόρος της ζωής του. Το 1847 διορίσθηκε μέλος της Γερουσίας και δύο χρόνια αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 67 ετών. Ο Νικηταράς απέκτησε δύο κόρες κι ένα γιο, τον Ιωάννη Σταματελόπουλο, που ακολούθησε καριέρα στρατιωτικού. Άφησε Απομνημονεύματα, τα οποία υπαγόρευσε στον εθνικό δικαστή Γεώργιο Τερτσέτη. Πηγή: © SanSimera.gr