Mavrahades News (MN) @ 2014

Η Ιστοσελίδα Mavrahades News (MN) Υδριθηκε το 2014 απο τον Ηλία Γιαννίκα Υπευθηνο Έκδοσεις.. Δραστηριοποιούμαστε σε Θέματα που Αφορούν τον τόπο μας , την ομάδα του Χωριού μας #Μαυραχάδες , Μορφωτικό Σύλλογο, Αγροτικά Θέματα , Αγγελίες , Καιρό ,Αθλητικά , Maggazino, ΄ΈΚΤΑΚΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ'' Κοινωνικά , Web tv κ.α Η Ιστοσελίδα μας είναι κοντά στον Αγρότη, αλλά Στηρίζει τους Αγρότες με εναλακτηκές Καλλιέργιες , Και μάλιστα ΔΩΡΕΑΝ στην προώθηση τους. Η Ιστοσελίδα Αναλαβάνει διαφημισεις με τον Πρώτο μήνα ΔΩΡΕΑΝ !! Αφήστε το Μηνυμα σας Η το τηλεφωνό σας Ευχαριστούμε που είστε κοντά μας όλα Αυτα τα Χρόνια. Ηλίας Γιαννίκας

Δημήτριος Πλαπούτας ήρωας του '21

Ιούλιος 1864 - Θάνατος Δημητρίου Πλαπούτα

Τον Ιούλιο του 1864 πέθανε στον πύργο του στο χωριό Παλούμπα Γορτυνίας ο μεγάλος οπλαρχηγός του Αγώνα Δημήτριος Πλαπούτας ή Κολιόπουλος σε ηλικία 78 ετών. Πήρε μέρος στις μεγαλύτερες μάχες της Επανάστασης δίπλα στον Αρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και φυλακίστηκε στο Παλαμήδι μαζί του για υποτιθέμενη υπονόμευση του καθεστώτος του βασιλιά Όθωνα, ενώ συμμετείχε στην τριμελή επιτροπή που συνόδευσε τον Όθωνα κατά τον ερχομό του στο Ναύπλιο. Από το βιβλίο του Τ. Κανδηλώρου “Η Γορτυνία”, εκδοση 1898: “….ο Δημητράκης Πλαπούτας, γεννηθείς την 15 Μαΐου 1786 και διδαχθείς εν Παλούμπα ολίγην ανάγνωσιν και γραφήν, επεδόθη εις το έργον του πατρός αυτού ενυμφεύθη την 20 Μαΐου 1803 την Στεκούλαν Αναγνώστου Κολοκοτρώνη εκ Στεμνίτσης, καθ’ χρόνον ο Θεόδωρος ήν εν διωγμώ. Εις τα 1805 έκτισεν εκ βάθρων ναόν του αγίου Γεωργίου εν Παλούμπα και κατά το 1808 μετέβη εις Ζάκυνθον, ένθα υπηρέτησεν ως υπαξιωματικός εις τον αγγλικόν στρατόν γενόμενος τω 1810 εκατόνταρχος και έλαβε μέρος εις την μάχην της Αγίας Μαύρας κατά των Γάλλων. Εις Παλούμπα δ’ επέστρεψε το πρώτον την 19 Αυγούστου 1812 και εβοήθει τον πατέρα του, κληθείς προς τούτο ως ανδρείος και πολυμήχανος υπό του εν μεγάλη τότε ακμή Δεληγιάννη, επανελθών δε και δευτέραν φοράν εις Ζάκυνθον έμεινεν εκεί μεχρι τέλους του 1818...” “..εκ των μεγάλων Γορτυνίων ο Πλαπούτας, τιμηθείς και δια του Βαυαρικού Μεγαλόσταυρου, διωρίσθη τω 1850 μέλος της επιτροπής των απόρων αγωνιστών και τω 1862 μεγάλως συνέβαλε προς καταστολήν των Ναυπλιακών. Ερωτηθείς δε υπό του ησυχάσαντος πλέον Βασιλέως, απήντησεν ευτόλμως: “ο καπνός μόνον έσβυσε Μεγαλειότατε, αλλ’ η φωτιά καίει.”. Μη εισακουσθείς δ’ υπό του ψυχρανθέντος Όθωνος, επέστρεψεν εις Παλούμπα και εκεί τεθλιμμένος έμαθε την αναμενομένην εκθρόνισιν. Εις το σπουδαίον ιστορικόν αρχείον αυτού σώζεται σχέδιον θερμοτάτης επιστολής αυτού προς τον Όθωνα, μέλλοντα να εορτάση την εικοσιπενταετηρίδα της Βασιλείας του, πλήρης ανορθογραφιών και άνευ ουδεμιάς στίξεως και τόνου, αποδεικνύον ότι δεν απαιτείται και μεγάλη παιδεία όπως δοξάση τις την μαχομένην πατρίδα του.

Ο Πλαπούτας απέθανεν εις Παλούμπα εξ αποπληξίας την 5 Ιουνίου 1864 (1). Ατυχώς όμως επί της επιταφίου πυραμίδος δεν εγγράφη το ποιητικώτατον επιτύμβιον, όπερ δι αυτόν έγραψεν ο ένθους Βαλαωρίτης, εικονίζων την ψυχήν αυτού απευθυνομένην εις τον προς Δυσμάς λόφον του Λάλα, ένθα είχε ταφή ο ήρως Γεωργάκης (αδελφός του). Ούτως ο στρατηγός λέγει προς τον παραρρέοντα Αλφειόν: Πάψε Ροφιά το βογγητό...Στρέψε τα κύματα σου Νά ‘χη στου Λάλα ελεύθερο το πέταμα η ψυχή μου Ξέρεις εκεί ποιος κείτεται!...Δεν θέλω τα νερά σου Ποτάμι ν’ ανταριάζωνται, ν’ αρπάζουν το φιλί μου Όταν εδώθε θα πετά να τον καλονυκτίζη… Πάψε Ρουφιά το βογγητό….Σίγησε...μη τολμήσης Τ’ αδέρφια να χωρίσης, Γιατί ο Πλαπούτας και νεκρός κρατεί το μετερίζι…. Από το βιβλίο του Τ. Κανδηλώρου “Η Γορτυνία”, εκδοση 1898 1. Αλλού αναφέρονται ως ημερομηνίες θανάτου η 5η και η 27η Ιουλίου. Πιθανότερη είναι η 5η Ιουλίου.

Ακέραιη αρχαία επιτύμβια στήλη, βρέθηκε μέσα στον ποταμό Άραχθο!

Ιστορίες από το ποτάμι…

Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Άρτας συνεχίζει την πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα παραγωγική αρχαιολογική έρευνα στην κοίτη του Αράχθου. Ο ποταμός δεν παύει να μας εκπλήσσει ευχάριστα και να μας αποκαλύπτει ταφικά μνημεία, αρχιτεκτονικά μέλη και κινητά ευρήματα που προσθέτουν στις γνώσεις μας για την Αμβρακία, την αρχαία πόλη που αναπτύχθηκε στην όχθη του, αλλά και για την κατοίκηση στην περιοχή στους βυζαντινούς χρόνους.

Προσφάτως, τα νερά του ποταμού Αράχθου έφεραν στο φως μία ακέραιη επιτύμβια στήλη ελληνιστικών χρόνων, που διατηρεί σε άριστη κατάσταση την ανάγλυφη φυτική διακόσμησή της, τα ονόματα δύο νεκρών συνοδευόμενα από κοινό πατρώνυμο, καθώς και το εθνικό τους. Το σημαντικό αυτό εύρημα συνδέεται με τα μνημειώδη ταφικά μνημεία που είχαν διερευνηθεί στην ίδια θέση το 2021. Μετά την απομάκρυνσή της από την κοίτη, η στήλη μεταφέρθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Άρτας. Πηγή: arxeion-politismou

Βασίλειος Τσιαβαλιάρης: Ο πρώτος νεκρός του Ελληνοϊταλικού Πολέμου

Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης ήταν ο πρώτος νεκρός του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Στρατιώτης της πρώτης γραμμής σκοτώθηκε από θραύσμα όλμου λίγα λεπτά μετά την εκδήλωση της Ιταλικής επίθεσης. Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης ήταν ο πρώτος νεκρός του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Στρατιώτης της πρώτης γραμμής σκοτώθηκε από θραύσμα όλμου λίγα λεπτά μετά την εκδήλωση της Ιταλικής επίθεσης.

Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης, γιος του Γιάννη και της Αγόρως, το τέταρτο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας, γεννήθηκε το 1912 στην Πιαλεία Τρικάλων, ένα χωριό στις παρυφές του Κόζιακα. Όσοι τον γνώρισαν, τον θυμούνται ως ένα παιδί πολύ εργατικό, υπόδειγμα υπομονής, ήθους και καλοσύνης, που ανατράφηκε με λιγοστά υλικά αγαθά, αλλά με τις πατροπαράδοτες ελληνοχριστιανικές αξίες. Υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού από τον Σεπτέμβριο του 1933 έως το Νοέμβριο του 1934 και μετά την απόλυσή του επέστρεψε στο χωριό του, όπου δημιούργησε την δική του οικογένεια. Με την σύζυγό του Ελένη απέκτησε τρία παιδιά, τον Νικόλαο, τον Γεώργιο και την Αλεξάνδρα. Στις 22 Ιουλίου 1940, κλήθηκε και πάλι στα όπλα στο πλαίσιο της περιορισμένης έκτασης επιστράτευσης, που διέταξε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, επειδή η φασιστική Ιταλία είχε εισέλθει στο Πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας και ενόψει της διαφαινόμενης επίθεσης κατά της χώρας μας. Κατετάγη στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού, και από εκεί στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού για να πάρει στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1940 θέση στο Επταχώρι στην πρώτη γραμμή. Παραμονές της Ιταλικής επίθεσης υπηρετούσε στο Απόσπασμα Πίνδου υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη. Η στρατιωτική αυτή μονάδα, που ήταν συγκροτημένη από Τρικαλινούς και Καρδιτσιώτες φαντάρους, είχε πάρει αμυντική διάταξη στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ο Τσιαβαλιάρης, μαζί με άλλους συμπατριώτες του, ανέλαβαν να υπερασπιστούν το 21ο φυλάκιο των Ελληνοαλβανικών Συνόρων στο ύψωμα Γκόλιο κοντά στην Πυρσόγιαννη. Στις 5.30 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 εκδηλώθηκε η Ιταλική επίθεση, μισή ώρα πριν από την λήξη του τελεσιγράφου προς τον Μεταξά. Το ιταλικό πυροβολικό άρχισε να βάλει και το πεζικό πέρασε στην ελληνική πλευρά. Το φυλάκιο, που υπεράσπιζε ήταν ένας από τους πρώτους στόχους του εχθρού. Εκεί στο χαράκωμα με το οπλοπολυβόλο στο χέρι ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης, έπεσε νεκρός από θραύσμα όλμου. Σύμφωνα με μαρτυρίες συμπολεμιστών του καθώς ξεψυχούσε πρόλαβε να ψελίσει «Πάν’ τα παιδούλια μ’». Ήταν ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης που θυσιάστηκε για την πατρίδα στο έπος του 40. Το πανεπιστήμιο Αθηνών, 60 χρόνια μετά, το 2000 έστησε τον ανδριάντα του στη γενέτειρά του, την Πιαλεία Τρικάλων, και κάθε χρόνο γίνεται τοπική γιορτή προς τιμήν του, τα «Τσιαβαλιάρεια», στην οποία, παράλληλα, τιμώνται και όλοι όσοι πολέμησαν στο έπος του 40. Πηγή: .sansimera.gr/

Κώστας Χατζηχρήστος Έλληνας Ηθοποιός 1921-2001

Ήταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας, η οποία εγκαταστάθηκε στο Παγκράτι. Φοίτησε αρχικά στη Στρατιωτική Σχολή της Σύρου και τελείωσε τις σπουδές του στην Καβάλα. Εργάστηκε σε βαριετέ στο θέατρο "Μισούρι" του Πειραιά και στο θίασο της Νίτσας Γαϊτανάκη όπου έπαιξε στο "Στραβόξυλο" του Ψαθά. Από το 1945 έως το 1948 δούλεψε με το θίασο οπερέτας του Παρασκευά Οικονόμου και εμφανίστηκε στα βαριετέ "Πεύκα" με τον Γ. Οικονομίδη και "Όασις" με τον Μ. Τραϊφόρο. Την περίοδο 1949-50 συμμετείχε στο μουσικό θίασο Κούλας Νικολαΐδου στο θέατρο "Βερντέν" της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Στο «Βερντέν» ο Χατζηχρήστος θα κάνει και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο ρόλο του βλάχου Θύμιου, ένα ρόλο που εμπνεύστηκε ο αδελφός της συζύγου του, ο Κώστας Νικολαΐδης, της συγγραφικής τριάδας Νικολαΐδη - Ελευθερίου - Λυμπερόπουλου. Από το 1953 έως το 1955 συνεργάζεται με την Καίτη Ντιριντάουα και τον Κούλη Στολίγκα. Το 1955, όταν ο θίασος ανεβάζει στο "Περοκέ" την επιθεώρηση "Κόκα-κόλα" των Γιαλαμά - Θίσβιου - Πρετεντέρη, πλέκεται και το ειδύλλιό του με την Ντιριντάουα. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν μία κόρη. Ο γάμος τους έλαβε τέλος το 1975 και η Καίτη Οικονόμου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Ντιριντάουα, πέθανε το Φεβρουάριο του 1996.

Στον κινηματογράφο, ο Χατζηχρήστος πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με την ταινία "Ο Πύργος των ιπποτών" των Γ. Ασημακόπουλου - Ν. Τσιφόρου. Σημείωσε τεράστια επιτυχία και στο θέατρο. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα του ήταν ο "Ανθρωπος που γύρισε από τα πιάτα", που πρωτανέβηκε το χειμώνα του 1968-69 με συνθιασάρχες την Α. Φόνσου και τον Δ. Παπαγιαννόπουλο. Υπήρξε παραγωγός τριών ταινιών και σκηνοθέτης οκτώ. Η πορεία του στο θέατρο συνεχίστηκε απρόσκοπτη μέχρι το 1983. Μετά από μακρά περίοδο απουσίας επέστρεψε την περίοδο 1994-95, παίζοντας στο δικό του χώρο (το "Θέατρο Χατζηχρήστου" στη στοά Πανεπιστημίου & Ιπποκράτους) την επιθεώρηση "Δεν ήξερες, δε ρώταγες" και την επόμενη χρονιά σε συνεργασία με τον Γ. Πάντζα το έργο του Κ. Παπαπέτρου "Τρελάθηκα και σώθηκα".

Η δύσκολη περίοδος της ζωής του άρχισε όταν έχασε ξαφνικά την Ελένη Πανταζή, την τέταρτη γυναίκα του, μόλις στα 42 της χρόνια. Υπέφερε από οικονομικά προβλήματα, ενώ τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο. Πέθανε από πνευμονική λοίμωξη στις 3 Οκτωβρίου 2001. Πηγή:el.wikipedia.org/ Επιλογή Φώτο : MN

Στέλλα Γκρέκα 1922-

ΗΣτέλλα Γκρέκα υπήρξε για ένα μικρό διάστημα η αγαπημένη τραγουδίστρια των Αστικών κέντρων και η απόλυτη ερμηνεύτρια των ελαφρών τραγουδιών. Με την απολυτότητα που διακρίνει την Ελληνική κοινωνία, ηΣτέλλα Γκρέκα τοποθετήθηκε μαζί με άλλες μεγάλες φωνές στα αρχεία της Ελληνικής μουσικής. ΗΣτέλλα Γκρέκα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας άδικης αντιμετώπισης, τόσο από τις δισκογραφικές εταιρίες όσο και από το Ελληνικό μουσικόφιλο κοινό. “Ραγισμένες καρδιές” (1945) με την Στέλλα Γκρέκα, πρώτη σύζυγο του Ορέστη Λάσκου. Η εξαιρετικά όμορφη τραγουδιστρία ονομάζεται στην πραγματικότητα Στυλιανή Λαγκαδά. Γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Απριλίου 1922. Εμφανίστηκε νεαρή στην μουσική σκηνή της πρωτεύουσας και υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο ‘Στέλλα Γκρέκα‘. Παντρεύτηκε τον γνωστό σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκο (1908-1992), ο οποίος και εμπνεύστηκε και το όνομα με το οποίο έγινε γνωστή. Κατά την περίοδο του γάμου τους, ηΣτέλλα Γκρέκα ηχογράφησε μια σειρά από επιτυχίες γνωστών δημιουργών όπως τα ‘Πάμε στο Άγνωστο’, ‘Χθες το βράδυ’, ‘Γύρισε’, ‘Τι κι αν χαθείς’, ‘Το τραγούδι της Μαρίνας’. Αρνείται να δισκογραφήσει κάποια κομμάτια για τα οποία η μουσική μοίρα επεφύλαξε την καλύτερη τύχη. Το ένα είναι το ‘δύο πράσινα μάτια’, του 1945, καθώς βρήκε σαχλούς τους στίχους του στιχουργού Κώστα Κιούση-κάτι που πολύ μετάνιωσε, όπως δήλωσε στον Πάνο Μαυραγάνη, τέως αξιωματούχο του Πολεμικού Ναυτικού και νυν συλλέκτη του τραγουδιστικού παρελθόντος μας- και το ‘λίγες καρδιές αγαπούνε’, το 1946, το οποίο ο δημιουργός του Μ.Σουγιούλ πρότεινε στον άγνωστο τότε Τώνη Μαρούδα, και του χάρισε την πρώτη του επιτυχία. Η δισκογραφική της παρουσία περιορίστηκε στα έτη 1946-1948, τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, τα χρόνια του εμφυλίου. Ο σκηνοθέτης άνδρας της την πείθει να εμφανιστεί στην ταινία του ‘Ραγισμένες καρδιές’ (1945). Ο σκηνοθέτης, που εμφανιζόταν σε μια σκηνή του έργου ως οδηγός αυτοκινήτου, αποκήρυξε το δημιούργημα του ως την μεγαλύτερη του αποτυχία. ΗΣτέλλα Γκρέκα συνεχίζει την κινηματογραφική της καριέρα με μια μόνο ακόμη ταινία,την ‘Μαρίνα‘, όπου αναλαμβάνει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία, σε σενάριο Α.Σακελλάριου-Χ.Γιαννακόπουλου και σκηνοθεσία Α.Σακελλάριου, ήταν μια παραγωγή του Φιλιποίμονα Φίνου και προβλήθηκε το Μάρτιο του 1947. ΗΣτέλλα Γκρέκα είχε στο πλάι της τον Δημήτρη Μυράτ και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, σε ένα μελόδραμα όπου υποδυόταν μια νεαρή νησιωτοπούλα που καταλήγει σε ένα φθηνό καμπαρέ της Αθήνας ως τραγουδίστρια. Στο τέλος φυσικά τη σώζει ένας νέος. Ένα απλό ρομάντσο, λοιπόν, που ήταν μεγάλη επιτυχία, λόγω της καλής σκηνοθεσίας του Σακελλάριου και των τραγουδιών που ερμηνεύει η Γκρέκα. ΗΣτέλλα Γκρέκα όμως είχε ήδη αποτύχει στο γάμο της με τον Λάσκο. Άνθρωπος διακριτικός η Γκρέκα αποσύρεται στην ακμή της καριέρας. Ήδη από το φθινόπωρο του 1947 ζει στην Αμερική. Θα επιστρέψει στην Ελλάδα το 1970, για να ηχογραφήσει δύο δίσκους με τη EMI, το ‘ηΣτέλλα Γκρέκα τραγουδάει Χρήστο Χαιρόπουλο’ (1975), και το ‘Η Στέλλα Γκρέκα τραγουδάει Αττίκ’. Λίγο νωρίτερα η ίδια εταιρεία θα συλλέξει όλα εκείνα τα τραγούδια που η ερμηνεύτρια ηχογράφησε κατά τη διετή καριέρα της και θα τα κυκλοφορήσει σε ένα δίσκο με τον απλό τίτλο ‘Στέλλα Γκρέκα‘. Θα παραχωρήσει δύο συνεντεύξεις στον Γιώργο Παπαστεφάνου, μια το 1973,΄κατά τη διάρκεια διακοπών της στην Ελλάδα και το 1985. Ο ίδιος δημοσιογράφος θα επιμεληθεί και μια συλλογή από παλιές ηχογραφήσεις της τραγουδίστριας στην Αμερική, ο οποίος θα κυκλοφορήσει από την LYRA το 1990 με τον τίτλο ‘Τα τραγούδια της Αμερικής.’ Ύστερα σιωπή. ΗΣτέλλα Γκρέκα αποσύρεται ξανά. Ζεί πλέον μόνιμα στην Εκάλη. Στέλλα Γκρέκα: Φιλμογραφία Πηγή:ellinikoskinimatografos.gr/

Η Αποστασία των Ραγιάδων

Ο πατριάρχης Καλλίνικος περιγράφει γεγονότα και καταστάσεις λίγο πριν το ʼ21

Τον καιρό, που ο Ρήγας (βλ. Πώς το εθνικό αντικατέστησε το πραγματικό) ήταν έφηβος, η κατάσταση στη Θεσσαλία ήταν πολύ ανώμαλη. Τα ορλωφικά είχαν εξαγριώσει τους οθωμανούς και στα Τρίκαλα και τη Λάρισα έγιναν σφαγές και όταν κινητοποιήθηκε ο τουρκικός στρατός, γιά να κτυπήσει τους μοραΐτες και όταν γύρισαν οι αρβανίτες από τον Μοριά και σχημάτισαν ληστοσυμμορίες. Ο Καλλίνικος, ο πρώην πατριάρχης, που ιδιώτευε στα χρόνια αυτά στην πατρίδα του, τη Ζαγορά, έγραφε στο ημερολόγιό του: «Πόλεμος φρικιώδης (1769)... και φόβος των εις Ελλάδα και Θεσσαλία πιστών μέγας και κίνδυνος...». Γιά τις ληστοσυμμορίες και τα δεινά των χριστιανών έγραψε πάλι ο Καλλίνικος: «1771... Αποστασία (των ραγιάδων) και αιφνίδιος έφοδος τού Βασιλέως (=σουλτάνου) κατά των αποστατών, ους ξίφεσιν εθέρισε και φόνω μαχαίρας τεθανάτωκε. Εν Ελλάδι και Θεσσαλία αλβανών έφοδος, αρπαγή και αιχμαλωσία... Καταδυναστεία υπηκόου (ραγιάδων) και φυγή πολλών...». (Χειρόγραφο, «Βιβλιοθήκη Ζαγοράς», Γ. Κορδάτου: «Μεγάλη Ιστορία τής Ελλάδας», έκδ. «20ός αιώνας», τόμ. ΙΧ, σελ. 323). Το ʼ21 δέν έγινε «γιά τού Χριστού την πίστιν την αγίαν και τής πατρίδος την ελευθερίαν». Δέν υπήρχαν ούτε εθνικά ούτε θρησκευτικά κίνητρα, όπως κατά κόρον προπαγανδίζεται από σύσσωμη τη Ρωμιοσύνη από τη δημιουργία τού κράτους και εντεύθεν. Ούτε επίσης, κοινωνικά / ταξικά, όπως υποστηρίχθηκε αργότερα από ορισμένους αριστερίζοντες θεωρητικούς. Μοναδικός στόχος των εξεγερμένων ήταν οι περιουσίες (χωράφια, χρυσαφικά κ.λπ.) των μουσουλμανικών οικογενειών τής Πελοποννήσου. Η λέξη «αποστασία» γιά την περιγραφή των γεγονότων τού ΄21 δέν είναι εφεύρεση τής «Ελεύθερης Έρευνας». Πολλοί συγγραφείς τής εποχής χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη λέξη, γιά να περιγράψουν τή συμπεριφορά των ρωμιών ραγιάδων εκείνη την εποχή. «Το κίνημα τής πατρίδος μας ενομίσθη και ονομάζεται αποστασία», έγραφε στις 29 Αυγούστου 1821, στον Μαυροκορδάτο ο μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας, Ιγνάτιος. (Εμμ. Πρωτοψάλτη: «Ιγνάτιος μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας 1766-1828, «Μνημεία τής ελληνικής ιστορίας», τ. 4.2, Αθήνα, 1961). Αποστασία χαρακτήριζε το 1821 και ο Αμβρόσιος Φραντζής. («Επιτομή τής ιστορίας τής αναγεννηθείσης Ελλάδος αρχομένη από τού έτους 1715 και λήγουσα το 1835», έκδ. «Εκ τής τυπογραφίας η Βιτώρια τού Κων. Καστόρχη και συντροφίας», Αθήνα, 1839, τόμ. Α΄, σελ. ε΄, ζ΄, ια΄, μδ΄ κ.α.). Τα περί δήθεν «εθνικής επανάστασης των ελλήνων» ανάγονται στη σφαίρα των εθνικοθρησκευτικών φαντασιώσεων και μύθων, οι οποίοι πλάστηκαν με τη δημιουργία τού νέου κράτους μερικά χρόνια αργότερα. Πηγή:freeinquiry.gr/